Benim adım Elif Şafak, bakmayın siz köşenin üstünde Murat Sabuncu yazdığına. Derginin yöneticileri; Neval Barlas’ın da, Deniz Şahin’in de, Nuray Soysal’ın da, Cemal Subaşı’nın da, Oğuz Şenoğuz’un da, Çağrı Kılıççı’nın da gerçek adları Elif Şafak. Dün isimlerimiz Murat Belge’ydi, Hasan Cemal’di, Perihan Mağden’di. Belki yarın hepimizin başka isimleri olacak.

Düşünce suçlarını cezalandıran herhangi bir maddeden ya da 301. Madde’den yargılanan herkesin adını kendi adımız belleyeceğiz, davasını kendi davamız. Çünkü düşündükleri, söyledikleri, yazdıkları yüzünden artık bu ülkede kimse yargılansın istemiyoruz. Kimi haberlerde ya da yazılarda okuyorum: Avrupa Birliği bu tip davaları yakından takip ediyor, Türkiye’nin ilerleme raporlarında bu davalar negatif bir etki yapacakmış diye. Ve isyan ediyorum. Düşüncenin, yazının suç olmaması için Türkiye’nin üzerinde illa Demokles’in kılıcının mı sallanması gerekiyor? Türkiye’de yaşayan insanlar, yazarlarına, çizerlerine, düşünürlerine kendi inisiyatifleriyle sahip çıkamazlar mı?

Bir süredir bir grup, dergimizde de her hafta yazılarını okuduğunuz Elif Şafak’la ilgili bir propaganda yürütüyor. Bu grubu başka düşünce davalarından da tanıyorsunuz. Kendilerinden başka herkesi vatana ihanet içinde gören, farklı sese tahammül gösteremeyen insanlar bunlar. Sesleri çok çıkıyor, tehditler savuruyor, linç çağrıları yapıyorlar. Kendilerine göre doğruları var. Bu doğruların dışındaki herkesi düşman olarak görüyorlar. Bugün düşman Elif, yarın Ahmet, öbür gün Mehmet, Ayşe… Nerede duracakları belli değil. Bu satırları yazarken Devlet Bakanı ve Başbakan Yardımcısı Mehmet Ali Şahin TCK’nın 301. maddesinin değiştirilmesinin gündemde olmadığını belirtiyor ve “Bu konuda Yargıtay’ın içtihat kararlarını beklemekte fayda var” diyordu. Dergimizin piyasaya çıktığı gün Elif Şafak’ın davası var. Geçen hafta cumartesi, anne oldu Elif Şafak. En son konuştuğumda, doktor izin verirse davaya gelmek istediğini söylüyordu. Yazdığı ‘Baba ve Piç’ romanının kahramanlarının diyalogları yüzünden davalık olan Elif Şafak’ın davasında, ‘düşünceye özgürlük’ diyenlerin de en az ‘linç çağrısı yapanlar’ kadar seslerinin çıkmasını istiyorum. Çıkacak seslerin tabii ki hakaret, tehdit ya da kavga olmasını dilemiyorum. Ama artık kendi çocuğumun, Elif Şafak’ın çocuğunun ve tüm çocukların; kendi öyle düşünmese de karşısındakinin fikrine saygı duyulduğu, katılmadığı yerlere şiddetle değil entelektüel düzeyde karşı çıkıldığı, kansız, barış dolu bir ülkede yaşamasını istiyorum.

Murat Sabuncu, Tempo, Sayı: 38/981, 21 Eylül 2006