Elif Şafak’ın son kitabı “Baba ve Piç”in son otuz sayfasını uykum geldiği için bitirememiştim. Ancak, zihnim bana oyun oynamış, uykumda huzur vermemişti ve ben yataktan “Armanuş!”, “Asya!” diye hoplamıştım. Ertesi gün kitabı Kuğulu Park’ta bir bankın üstünde okuyup bitirdiğimde yazarın diğer kitaplarını okuduğumda hissettiğime benzer bir huzurla kapattım kapağını. Elif Şafak’ı ilk okuduğumda beni çok şaşırtmıştı, anlatım gücü, zengin dili ve bakış açısıyla. Bu kitabı bitirdiğimde ise bende uyandırdığı hayranlık ve saygıyı yerleştirdiğini bir kez daha fark ettim. Kitapta iki ayrı göz, iki ayrı dil vardı. Bu ikiliğe aynı mesafeden bakmıştı yazar.

“Söyler misiniz efendim? Hatırladığımız şeyleri ne zaman hatırlar, sorduğumuz sualleri neden sorarız? Raslantısal olan şeyler tesadüf müdür yoksa tevafuk mudur?

Tevafukatı gaybiye...”

Hayatın içe içe geçtiği, kuşakların birbirine karışarak bir bütün oluşturduğu, bir olmuşluğun yanında soluk alışı, biri Müslüman-Türk diğeri Ermeni asıllı Amerikalı Kazancı ve Çakmakçıyan ailelerinin birbirlerinden çok farklı zannettikleri ama birbirlerine dokunan hikayeleri...

Ailenin erkeklerinin kırk bir yaşına gelmeden yaşama gözlerini yumdukları Kazancı ailesinde dört kuşak kadının hikayesini okuyorsunuz. Bir çatının altında yaşayan yedi kadın: dindarı, militaristi, paranoyağı, agnoisti... Annesine teyze diyen, babasının kim olduğunu bilmeyen genç kadın Asya ve yıllar evvel ailedeki erkekleri öldüren lanetten uzaklaşsın diye Amerika’ya gönderilen, Kazancı ailesinin soyunu sürdürmeyi değil kökünden kurutmayı isteyen tek erkek evlat Mustafa... Aslında bir çatının altında İstanbul mozağini de beraberinde yansıtan bir kare.

Ermeni kocasının ailesine ve geleneklerine ayak uyduramamış olan Rose’un boşandıktan sonra eski kocasının ve ailesinin özellikle canını yakmak amacıyla evlendiği, ailesinden ve geçmişinden kaçmak isteyen Türk erkek, kızının Ermenice olan ismi Armanuş’u Amy olarak değiştirmesi, bu iki aile arasındaki farklı kültürlerde büyümüş genç kadın Armanuş’un eşikteki yaşamı, babaannesinin doğduğu şehir olan İstanbul’a ailenin tarihini öğrenmeye ve eşikteki yaşamını netleştirme ihtiyacından doğan seyahati...

“Kan şekeri testi yaptırana gebelik testi bedava” yazan laboratuvarın kapısından giren Zeliha’nın kan şekerinin normal kendisinin ise hamile olmasıyla başlıyor hikaye. “Kahverengilerin ve grilerin arasında, nasıl olduysa kumaşa karışmış eflatun bir iplik, uyumsuz mu uyumsuz bir ton” olarak betimlenmiş Zeliha hikayenin satırlarında. Hayata karşı öfkeli, agnoist, ailenin kara koyunu, eflatun iplik, başına buyruk, dövme-ci, mini etekli bir kadın o ve hikayenin sonuna kadar içinde büyük bir sır saklıyor. Bu sırrın hikayenin sonunda ortaya çıkmasına kadar geçen sürede iki ailenin aslında birbirine ne kadar yakın olduğu, yaşanmışlıkların ve yaşanmamışlıkların aslında hayat içerisinde bir sebebi mutlaka bulunduğu, tesadüf sandıklarımızın aslında geçmişlere kadar dayandığı bir hayat görüyoruz kitapta.

Yine arafta kalmış, iki tarafa da ait olamamış ruhlar ve bu ruhların sessiz çığlıklarına şahit oluyoruz romanda.

“Hayat iç içeliklerden ibarettir ve tesadüf ile tevafuk aynı şey değildir. Bazen bunu idrak edebilmek için insana kötü bir cin gerekir.”