Elif Şafak, ‘Baba ve Piç’ adlı romanında, Armanuş ve Asya karakterleri ekseninde anlatır hikayesini. Armanuş, Türkiye’den ABD’ye göçmüş Ermeni asıllı bir ailenin kızı, Asya ise İstanbullu bir ailenin kızıdır. İkisi de çoğunluğu kadınlardan oluşan ailelerden gelmektedir. Birinin hayatı halalarla, öbürününki teyzelerle geçmiştir. İkisi de aynı yaştadır. Şafak, bu iki kızın karşılaşmaları, aynı evde yaşamaya başladıktan sonra doğan dostlukları penceresinden gösterir bize Ermeni diasporası ve bunun Türklerdeki karşılığını. Bir taraf, geçmişi hatırlamak üzerine kurarken geleceğini, öbür taraf unutmak üzerine kurmaktadır.

Arka fondaki Türk-Ermeni meselesinin katılığının aksine, günlük hayatta pek çok ortak nokta vardır bu iki kültürde. Türk ve Ermeni mutfaklarının yakınlıkları; geniş ailelerin yemek masası etrafında toplanmaları; çocuklarının yemek yemelerinden büyük mutluluk duyan aile büyükleri gibi.

Şafak, ‘aşure’ metaforunu kullanır burada. İçinde pek çok öğe barındıran, birlikte pişen ve dolayısıyla birbirlerine karışmış olan tatların kendine has lezzetini Anadolu’nun etnik mozaiğine benzetir.

ABD’deki Ermeni tasarısının yüreğimize oturduğu bugünlerde, geri dönüşü olmayan yollara giriyormuşuz gibi bir his var içimde. Bu ülkede yaşayan Armanuşlar, Agoplar, Kevorklar geliyor gözümün önüne. İncirlik açılmış, kapanmış derdinde değilim. Yılmaz Erdoğan’ın ‘Ben senin beni sevebilme ihtimalini sevmiştim’ dediği gibi, ben de 1915’i, yüzlerce yıllık ortak tarih hatırına, diyalogla, uzlaşmayla aşabileceğimiz ihtimalini sevmiştim.

Selcen Doğan Ağakay, Posta, 20 Ekim 2007