Elif Şafak ın denemelerini topladığı kitabı Med-Cezir çok değişik kültürler içinde yetişen bir yazarın farklı ruh hallerini yansıtıyor. İlgiyle, merakla okudum. Elif Şafak, bir gece kuşu anlaşılan: Yazı ve ben, ikimiz de geceye aitiz. İkimizin gözünü ve gönlünü acıtır, gün ışığına ayak uydurmak zorunda kalmak. Gece gelince sevinir, bir oh çekeriz. Güneş kovuğuna çekilmiş, mahremiyete saldıran o çığırtkanlık sinmiştir. Şimdi yazma vaktidir.

Elif Şafak ın denemeleri, onun değişik kültürler arasındaki yolculuğuna da ışık tutuyor. Berlin-İstanbul başlıklı yazısında İstanbul a dönüşünü şöyle anlatıyor: Köprüyü geçmek Doğu ve Batı arasında gidip gelmek demek değil, gitmek ve dönmek arasındaki gerilimi günbegün yaşamak demek. Terk etmek ve dönmek arasında sallanan bir sarkaç. Ancak İstanbul anlayabilir bunu. Ancak kopuşların şehrinde mümkün sarkacın salınımı.
Rüya va kadın konusunda yazdıkları da insanı değişik duygular içine sürüklüyor: Rüyaları hep kadınlar görür. Ve rüyalar hep kadınları görür. Erkekler sadece seyreder rüyalarını, seyreder ve unuturlar. Erkeklerin rüyalarla temasları dokunmalıktır sadece, ellerini sürer, dokunur ve geri çekilirler. Rüyaları hep kadınlar arşivler.

Kadınların rüya arşivcisi olmaları ve erkeklerin rüyalarını unutmaları üzerinde hiç düşünmemiştim. Kadın-erkek farklılaşması açısından, rüyanın da bir anlamı olduğu ilginç geldi bana. Söz erkekten açılmışken Elif Şafak ın erkek romancılara ilişkin değerlendirmelerini izlemeye devam edelim: Katı halli erkek yazar kaburga kemiğinden yaratır kadın karakterini. Gaz halinden hareket yazarsa uzaktan kontrol eder. Sıvı halinden hareket eden erkek romancı ise kendindeki kadını ortaya koyar. Aynalar iç içe geçer. Bir de bakmışsınız ki kadın karakterinin içindeki erkeğin suretinden göz kırpıyor okura.

Oral Çalışlar, Cumhuriyet, 23 Ekim 2005