Tanıdık burjuva kadınlar var etrafta, tanımadıkları aydınlara küskün. Şahsi değil küskünlüklerinin sebebi, siyasi. Sanatçılar, politikacılar, öğretim üyeleri, gazeteciler... İçerledikleri ne çok isim var, şık çantalarının bir gözünde taşıdıkları kara listelerde. Hele şu “hain aydınlar” yok mu? Zaten en çok da onlara, işte o hain aydınlara küskünler.

Türkiye’yi çok seven kadınlar bunlar ve Batılıların da sevmesini isteyen. Türkiye’nin tanıtımı uğruna, yurtiçindeyken her sene 23 Nisan çocukları ağırlayan, yurtdışındayken akla ziyan etkinliklere imza atan, gerekirse ceplerinden harcamalar yapmaktan kaçınmayan, sofralar donatan, kermesler düzenleyen, iyi bir izlenim bırakabilmek uğruna canla başla, katıksız bir samimiyet ve naiflikle karışık bir cehaletle didinen kadınlar bunlar. Türkler ile Araplar arasındaki farklılıkları her fırsatta dile getirmeyi seven, benzerlikleri ise zinhar görmeye tahammül edemeyen; hem yeri gelince Müslümanlıktan dem vurabilen, hem sık sık çağdaş olmakla övünen hem de yeri gelince ‘folklorik’ olabilen; Mevlana’yı yere göğe sığdıramayan ve “laik, hümanist, ünlü Türk büyüğü” olarak algılayan; ne zaman Türkiye’deki insan hakları ihlalleriyle ilgili bir haber düşse Batı basınına, celallenip karşı-tanıtım atağına geçen; evlerinin duvarlarını gelen Batılı misafirlerin dikkatini çekmek üzere titizlikle seçilmiş turistik-estetik eşyalar ve resimlerle donatan; ayaklı Doğu-Batı sentezi olmakla övünen; ama Doğu dendi mi, gide gide en fazla Bursa’ya kadar uzanabilen; ömrü hayatlarında karıncayı dahi incitmeyip de, yanı başlarında süregiden sistematik işkence üzerine konuşuldu mu dinlemeye tahammül edemeyen... ve kendilerinden Türkiye’yi tanıtan bir klip yapmaları istense, memleketteki en büyük alışveriş merkezleri ile tarihi eserlerin çekimlerinden müteşekkil bir dizi görüntüyü gururla sunacak olan kadınlar bunlar... Memleketlerinin imajına zeval gelse üzülen, üzüntülerinde samimi olan kadınlar...

Siyasetle ilişkileri kırılmak-kırılmamak ekseninde düğümlü kadınlar bunlar. Onların milliyetperverliği şovenistlerinkinden alabildiğine farklı; ama daha masum değil her zaman. Bir tür kıyamama halinden muzdaripler. Küsüyorlar çabucak. Türkiye’yi eleştiren yazarı okumuyor, yönetmenin filmine gitmiyorlar; önyargılı ve kırılganlar. Örgütsüz ve sayıca azımsanmayacak kadar çoklar. Tehlikesiz ve çok tehlikeliler. Kızılası ve iyi niyetli, ne yazık ki hep iyi niyetli...

Suna Kan’larımız var kadınları onlar; yani Suna Kan’ı bir sanatçıdan ziyade bir temsil markası olarak gören. Türkiye’yi salt o pencereden tanıtmak istiyorlar: “Suna Kan’ımız var, Adnan Saygun’umuz, Yunus Emre’miz var...”

Eğitimli kadınlar bunlar; hayli eğitimli ve bir o kadar cahiller. İşaret edilen yere değil de, işaret eden parmağa bakakalanlar gibi, kötülüklerin kaynağına değil, kötülüklerden söz edene bakan, bakıp da küsüveren kadınlar... Onlara bu kadar iyi davranan, böylesine ihtimam gösteren bir sistemin nasıl olup da başkalarına karşı böylesine gaddar, bu kadar ayrımcı davranabildiğini görmekte, gördüklerini kabullenmekte zorlanıyorlar. Pek sevdikleri babalarının işkenceci yüzüyle yüzleşemeyen sadık evlatlar gibi. Tanıdığım kadınlar var, tanımadıkları insanlara küskün. Siyasi değil küskünlüklerinin sebebi, şahsi.

25.06.2006