Adivi, çeşitli Amerikan üniversitelerinde konuşmalar yaparak, İsrail in dünyadaki en güçlü, en esaslı müttefiğinin kamuoyuna sesini duyurmaya çalışıyor. Konuşmaları iki ayrı kesim tarafından yakından takip ediliyor aslında. O da laflarını tartıp seçerken bu iki tarafı birden ya sürekli gözönünde bulundurmak ya da toptan zihninden çıkarmak durumunda. Salonun kapısında, içeri girmeyen ama bir türlü uzaklaşmak da istemeyen Yahudi Gençliği nden öğrenciler bekliyor. Salonun içindeyse, Filistinli Gençler ön sıralarda. Birinci gruptakilerin duymak istemedikleri şeyler var; ikinci gruptakilerin de bilhassa duymak istedikleri. Hal böyle olunca, kendisinden katiyen -istenmeyenler ve bilhassa- istenilenler arasında dikkatli adımlarla ilerleyerek, rotasını çizmeye çalışıyor Adivi. Bu yüzden olsa gerek sık sık durup belirtme gereği duyuyor kendisinin de Zionist bir vatansever olduğunu ve reddiyesinin devlete karşı değil tam da devletin iyiliği için yapılan bir hamle olduğunu. Belki kapının önünde bekleşenlere, belki de kendine hatırlatabilmek için tekrarlıyor bunları. Sonuçta iki tarafı da tam olarak memnun edemiyor bir türlü. En meraklı dinleyicileri, en candan destekçileri ne-Yahudi-ne-Filistin-kökenli Amerikalı akademisyenler oluyor.

Türkiye de gündelik yaşamda en fazla dolaşıma giren kelime ve söyleyişlerin bir listesi tutulsaydı eğer, "abi tamam haklısın da, n apalım biz de emir kuluyuz" başlarda bir yerlere konurdu muhtemelen. Şöyle ya da böyle, asker ya da sivil, birilerinin altında ve birilerine rağmen hazır ve nazır emir kullarıyız milletçe. Hani sorsalar, içimize sinmeyen çok şey var, var olmasına da, elden ne gelir, bir kere dahil olmuşuz ya ibresi emir, Kâbesi komuta olan düzlemlere. Tek yaptığımız görevimizi yerine getirmek. Bizden istendiği gibi, beklenildiği üzere. Kimbilir ne zaman, kimbilir hangi sivri akıllının koyduğu bir acayip kuralı harfiyen yerine getirmekte ısrar eden asgari ücretli memur Ahmet efendiden, devletin aygıtlarına senelerdir canla başla değil kanla hizmet eden ülkücü militanlara kadar her kademede, her boyutta karşımıza bir gerekçe olarak dikiliyor "görevini yapmanın masumiyeti."

Ne var ki bahsi geçen görevler zerre kadar masum olmamayı sürdürdükçe, ezik bir tevazuyla dillendirdiğimiz "görevini yapmak" fiili de öykündüğü masumiyete ihanete etmekten öteye geçemedi asla. Hannah Arendt in, öndegelen Nazi liderlerinden Adolf Eichmann ın İsrail deki mahkemelerini takiben yazdıklarında da ısrarla belirttiği gibi, insanlık tarihi boyunca bunca acıya sebep olanlar öyle sanılageldiği gibi şeytani dehaya sahip birtakım karanlık, kötü ve sıradışı liderler değil, görevini yapmayı temel ilke haline getirmiş iyi niyetli sıradan insanlardı. Sadece ve öncelikle görevini yapanlar! Bugün bir Amerikan üniversitesinde kürsüye çıkıp da hem kapıda bekleyen Yahudilere, hem de salondaki Filistinlilere hitap ederek askerliği niçin reddettiğini anlatmaya çalışan askerin konuşması bu açıdan da önemliydi. Görevlerini sessiz sedasız sorgusuz sualsiz yerine getiren "iyi kalpli" sıradanların boğucu gölgesinde, tek tük de olsa görevini yapmayanların da olduğunu, olabildiğini gösterdiği için.