Masamın üzerinde çeşitli haber ajanslarının geçtiği haber kupürleri. İlk iki tanesini koyuyorum yan yana. Biri Amerika dan, diğeri Pakistan dan. Dünyanın apayrı yerlerinde yaşayan iki oğlan çocuğu aşağı yukarı aynı saatlerde öldü.

İkisi de Saddam ın idamını izledikten sonra. Oğlanlardan biri, Amerikalı olan, 10 yaşındaydı sadece. Adı Sergio Pelico. Teksaslıydı, Irak denilen diyar ona o kadar yabancı. Televizyonda merakla seyrettikten sonra bir diktatörün can çekişmesini, neden böyle bir sona reva görüldüğünü sordu odadaki büyüklere. Cevap amcasından geldi. "Kötü bir adam olduğu için. Bu sebepten idam edildi." Anlatılanlara göre, başka soru sormadı çocuk, odasına çekildi. Bir süre sonra merak edip, yanına gittiklerinde ölüsünü buldular. İdamcılık oynarken boğulmuştu.

Oğlanlardan diğeri, daha da küçük. Adı Mubaşer Ali. Sadece 9 yaşında. Pakistanlı, gene fersah fersah uzak Irak tan. Televizyonda izledi, tekrar ve tekrar verilen idam görüntülerini. Sonra, 10 yaşındaki kız kardeşinin de yardımıyla bir ilmek hazırladı, boynuna geçirdi. Tecrübe etmek istedi büyüklerin oynadığı bu tuhaf oyunu. O da, Amerikalı yaşıtı gibi, idamcılık oynarken hayata veda etti.

Üç gün sonra bu sefer Hindistan da, Kalküta da 15 yaşındaki bir delikanlı tavandan sallandırdı gencecik boynunu. Çok geçmeden Suudi Arabistan dan, Yemen den ve Cezayir den benzer haberler geldi. Yaşları 10 ila 13 arasında değişen 8 erkek çocuğunun bu şekilde hayata veda ettiği haberi düştü uluslararası haber ajanslarına. Hepsi de "Saddamcılık" oynayarak ölmüştü.

Tüm bu haberler doğruysa ve eğer fikirlerine başvurulan uzmanların iddia ettikleri gibi çocuklar, büyükler dünyasının şiddet ve saldırganlıklarını taklit ediyorsa yeniden hatırlamakta fayda var, 11 Eylül sonrası dünyanın nasıl da iç içe geçmiş sarmallardan oluşan bir hal aldığını. Artık arka arkaya dizili domino taşlarından inşa edilmiş uluslararası ilişkiler bu yeni dönemeçte. Bir taş yerinden kıpırdayınca, bir de bakıyorsunuz ki ta başka bir yerdeki, son derece ilgisiz görünen bir taşa değmiş ucu, bir hamle, bir gelişme başkalarını tetiklemiş takır takır. 11 Eylül sonrası dünyada karşılıklı bağımlılık hakim, zincirleme etkileşim halinde herkes ve her şey. Hiçbir ülke, hiçbir kültür bundan muaf değil. Artık kimse yalıtılmış değil. Çocuklarımızın hayallerine, oynadıkları oyunlara kadar sızıyor makro politikalar. Hiçbir yer güvenli ya da steril değil. Ortadoğu da yapılan hatalar, tekerrür eden şiddet ve hamaset, bulaşıcı bir hastalık gibi kol kol her yere yayılmakta. Hiç kimse bundan muaf ve uzak olduğunu sanma lüksüne sahip değil.

Saddam Hüseyin gelmiş geçmiş en baskıcı, en kanlı yöneticilerden biriydi şüphesiz. Ama bir insan boynunda ilmekle öldü diye sevinenlere, sokaklarda dans edenlere ne demeli? Ölümü böylesine yüceltenlerin, intikamcı bir biçimde kendi adaletini uygulamak amacıyla şiddet kullananların hakim olduğu bir toplumda, böylelerinin hakim olduğu bir dünyada çocuklarımızın oyunları ne kadar masum kalabilir?

Şiddet bulaşıcıdır. Bir toplumdan bir topluma, televizyondan gerçek hayata, bir insandan bir başkasına hızla yayılabilir. Henüz hiçbir kültürün bağışıklık sistemi bu felaketten etkilenmeyecek kadar sağlam ya da şerbetli değil. Yayılan şiddet hastalığına karşı durabilmeyi sağlayacak bir aşı, bir gelişme bekliyor dünya. O an gelene kadar çocuklarımızı kendi şiddetimizin zehriyle zehirlemeye devam edeceğiz hepimiz.

16/01/2007