Evham Hanım evini kalesi, yabancıyı düşmanı bellemiş konuşkan mı konuşkan, hani neredeyse çenesi düşük bir kız kurusudur. Sesi o kadar pestir ki, sanırsınız kırk yıllık sigara tiryakisi. Yaşını ne o bilir, ne de onu yakından tanıyan eş dost akraba. Evham Hanım’ın penceresi bir hudut boyudur.

Dışarıyı içeriden, yabancıyı tanıdıktan, geçmişi şimdi’den, bilineni bilinmeyenden kati surette ayırmak için çekilmiş yırtık pırtık bir perde asılıdır pencerede boydan boya. Perdenin arkasından bir çift göz korkuyla bakar dünyaya. Evham Hanım’ın gözleridir bunlar. Kırpıştırmamak için uğraşır daima. Öyle ya, ya o gözlerini kırpıştırırken yıkılırsa dünya. Nasıl hazırlıklı olacak, nasıl koruyacak kendini? Gözleri sulanır da sulanır dimdik bakmaktan, dayanamaz, bu sefer üst üste kırpıştırır. Sonra bir kuruntu, bir sıkıntı. Ya onun gözleri kapalıyken, tam da o esnada bir kötülük sızdıysa evine dışardan? Ya dünya yıkıldıysa bu zaman zarfında? Hop oturur hop kalkar. Volta üstüne volta atar. Bitap düşünce uyuyakalır. Ama uykusunda dahi kendini evhamlanırken görür.

Evham Hanım yazık yalnız kalmasın diye boğucu ıssızlığında, ara sıra ziyaretine giderim. Kapısını çalar beklerim. Öyle herkese açmaz. Sade tanıdıklarına. Çok sürmez aralanır kapı. Buyur edilirim. İçerisi küf ve limon kolonyası ve bir de un kurabiyesi kokar buram buram. Muhteşem bir evcimenliği vardır Evham Hanım’ın, çok da iyi aşçıdır. Tek sorun evinden dışarı hiç mi hiç çıkmadığı için bir parça küf kokar üstü başı ve tüm ikramları. Kokular içre kokular arasında karşılıklı oturur bakışırız senelerdir.

Anlatır da anlatır. Dinlerim de dinlerim. İkram ettiği çayı değil, sesini içerim. Yarı yolda bıraktığımız tasarılar, hayal bile etmeye cesaret edemediğimiz özlemler, içimizde ukde kalanlar... Dünya kötülüklerle dolu bir mekandır. Fitne fücur diz boyu baksana. Hele kadınsan aman dikkat et üstüne başına, adımına adamına, sen en iyisi hiç çıkma, otur oturduğun yerde, büzül kal benimle, tortop olalım, ne olur ne olmaz, kabuğumuzdan ayrılmayalım. Konuşur da konuşur.

Nice sonra zamanı hatırlar, gitmek için izin isterim. Ben artık kalkayım. Bırakmaz Evham Hanım. Ayol daha yeni geldin. Çay doldurur gene, biraz daha kurabiye. İlla ki kal. Israr. Evham Hanım’ı ziyaret etmekteyseniz öyle hemencecik gidemezsiniz. Geçerken şöyle bir uğranılacak yer değildir bu mekan. Adımını attın mı çekiverir içine içine.

Evham Hanım’ın bir kedisi vardır. Gelir sürtünür ayaklarınıza. İsmi ACABA.

Evham Hanım sual eder ki: Acaba öyle değil de böyle olsaydı ne olurdu?

Acaba filanca sene falanca kişi bana kötülük yapmak istedi mi?

Acaba şu akraba bu akrabaya ta seneler evvel şöyle bir laf ettiğinde ne demek istemişti?

Acaba hayat nasıl yaşanır bundan sonra?

Demlik dibini bulur, zihnim kıvamını: Acaba bir gün aniden yazma yeteneğimi yitirirsem ne olurum?

Acaba bir gün aniden yazma yeteneğimi yitirirsem ne olurum diye sormak sormamaktan yeğ mi beter mi?

Acaba olsam, ersem, varsam ne olur?

Acaba olmasam, ermesem, varmasam ne olur?

Evham Hanım konuştukça car car, külrengi tombul kedi ACABA ayaklarına sürtünür mırıldanarak. Ben büzülürüm koltukta. Gözümde büyür, ulaşılmaz olur dış dünya. Perdelerin delik deşik yırtıkları arasında ürkütücü bir çığırtkanlıkla seslenir toplum. Çağırır didinmeye, yorulmaya, hırpalanmaya, savaşmaya. Biraz daha büzülürüm koltukta. Dağılır un kurabiyesi, mırıldanır kedi, damla damla erir ufalıveririz Evham Hanım’ın sesinin dalgasında.

13.03.2004