Bazen tanıdığım ya da tanıştığım insanları roman karakteri gibi görüyorum. Öyle insanlar var ki muhteşem roman kahramanları olabilirler.

Üstelik onlar da farkındadır sanki bu durumun. Kendi hikâyelerini anlatmak isterler. Belli ki anlaşılmak isterler. Sadece anlaşılmak değil, bir de yazılmak isterler. İlgimi çekiyor bazı kadınların “Hayatım roman, dinleseniz de yazsanız keşke!” demeleri. İlgimi çekiyor gündelik hayatta son derece utangaç, kendi halinde olan insanların bile gizliden gizliye hayatlarını bir yazara anlatmak istemeleri. Kitaplaşmak istemeleri. Bir de kendi hikâyelerini kendileri yazmak isteyen nice insan tanıyorum. Ertelenen bir gelecekte, beklenen bir emeklilik evresinde oturup hayatlarını adım adım yazmayı isteyenler.

“Günün birinde bir tekne alıp her şeyi bırakacağım. Sonra ver elini deniz, ver elini huzur. Valla billa ahdım olsun altı ay karaya ayak basmaya niyetim yok, bir açılsam... O zaman yazacağım hayatımı.” diyor adam.

Mesleği bankacılık. Son derece işkolik. Ne edebiyatla işi var ne kitaplarla. Pek bir şey okuyamamaktan şikâyet ediyor sık sık. Ama işte günün birinde her şeyi bırakıp yazmak istiyor. Hem de mesleğiyle ilgisi alakası olmayan bir kitap yazmak arzusu. Kendi hayatını, kendini anlatmak arzusu ertelenen bir borç gibi birikmiş yüreğinde senebesene....

Gerçek ismi saklı kalsın, biz ona Tam-Gaz-Son-Hız Bey diyelim. Hani şu çalışmadan duramayan, oturduğu yerde rahat batan, evini ailesini seneler seneler boyu işleri için ihmal eden, bunun da farkında olan, acısını duyan, gene de koşturmaktan vazgeçemeyen iş ve hız ve adrenalin meraklıları vardır ya, onlardan biri bu lafların sahibi. Karısı bir kenardan dinliyor. Sessiz, mânidar bir tebessümle. Yüzünde “atma Recep din kardeşiyiz” diyen bir ifadeyle. Biliyorum ki çok seviyor eşini; ama çok da kızıyor ona, hep kızıyor. Onun da gerçek ismini saklayalım. Hâlâ-Âşık-Ama-Hep-Kırgın Bayan diyelim.

“Depolayacaksın yiyeceğini içeceğini, bir de okunacak kitapları yığacaksın tepeleme. Bunca koşuşturmadan kitap mitap okuyamaz oldum. Tekneye yığarım okumak istediğim tüm kitapları. Tamamdır, ne televizyon ne bilgisayar isterim. Blackberry’i bile kapatırım. Bir de sınır koyarım kendime. Yüz kitabı devirmeden karaya dönmek yok diye. Peş peşe yüz tane kitap!”

“Çok duyduk bu lafları.” diye araya giriyor Hâlâ-Âşık-Ama-Hep-Kırgın Bayan kocasının gözünün içine baka baka. Sonra bana dönüyor: “Sen söyle. Bu bir roman olsa, bizler de roman karakterleri olsak, sonunda şu tekne işi ne olurdu? Hayatını yazar mıydı bir tekneye kapanıp?”

Bu bir roman olsa, onlar da roman karakterleri, değişik şekillerde yazılabilirdi hikâyenin devamı. Tam-Gaz-Son-Hız Bey seneler sonra teknesine kavuşur; ama denize açılır açılmaz dipsiz bir yalnızlık ve ıssızlık içinde bulurdu mesela kendini. Dayanamazdı. Medeniyetten uzak olmaya değil, hatta bilgisayarından, telefonlarından, iş yemeklerinden bile uzaklaşmaya değil, kendi kendisiyle baş başa kalmaya dayanamazdı. Uğraşacak iş, koşturacak tempo kalmayınca kendi içindeki sesleri dinlemek zorunda kalır, kendi yüreği ve beyni ve geçmişiyle konuşmaya başlardı. Susuyorum. Bu bir roman olsa, onlar da roman karakterleri, birilerini incitmeden yazması zor olurdu bu hikâyeyi.

13.05.2007