Konuşmak ve unutmak üzerine kurulu siyasi kültürümüz. Dizilmişiz pürnizam, sıra sıra. Üzerimizde kül rengi kostümler, pek öyle renkli alacalı bulacalı giyinmeyi sevmeyiz biz milletçe.

Önümüzden hareketli şeritler geçiyor, şeritlerin üzerinde “güncel maddeler”, önümüze ne konursa onun vidasını sıkıştırıyoruz, o gidiyor yerine yenisi geliyor, alabildiğine mekanik politik bilincimiz. Şerit hareket ettikçe başka başka konular geliyor önümüze, vidalarını sıkıştırıp yöneliveriyoruz bir yenisine. Mekanik siyaset bu. Trik-trak-trakk. Sıradaki. Yerel seçimler. Oy ver. Sonuçları öğren. Gerisini siyasetçiye bırak. Genel seçimler. Oy ver. Sonuçları öğren. Gerisini siyasetçiye bırak. Daha nice vidalar var sıkıştıracak. Trik-trak-trakk. Mekanik siyaset nitelikten ziyade niceliğe önem verir. Farklılıkların temsilinden ziyade aynılıktan, aynılaşmaktan, ay-nı-laş-tır-mak-tan gurur duyar. Yerel seçimler ertesinde kaygı verici bir eğilim zuhur etmekte gecikmedi Türkiye’de. Köşe yazarlarından okurlarına kadar bir nağmedir gitmekte. Oylar verildi, sonuçlar belli oldu, nice seçmen hareketli şeritlerin dibinde biriken niceliğe bakarak sevinmekte. Yurtdışından okunan tablo ile yurtiçinden görülen tablo arasındaki farklılık son derece çarpıcı. Batı basını niteliğe odaklanmış durumda, AKP’nin özelliklerine, niteliklerine, tercihlerine dair yazılar yayınlıyor. Türk basını ve halkı nicelikle uğraşmakta daha ziyade. Kimileri “eyvah ne kadar çoklar!” diye felaket tellallığında, azınlıkta kalmanın endişesiyle, kimileri “yaşasın ne kadar çoğuz!” diye kutlama heyacanında, çoğunlukta olmanın kibriyle. Yaşasın yüzlerce binlerce milyonlarcayız. Madem ki bu kadar çoğuz, ezer geçeriz. Hepimiz biriz. Tek yüreğiz. Aynıyız. Değil dinlemek, işitmeyiz dahi çatlak sesleri. Hık demiş toplumun burnundan düşmüşüm, ya da hık demiş burnumdan düşmüş toplum, ne fark eder, önüm arkam sağım solum tıpatıp kendi suretimden ibaret.

Yerel seçimlerin yüzde 80 sağ, yüzde 20 sol dağılımının toplumca algılanma biçimi önemli bir tehlikeye işaret etmekte: Çokluktan gurur azlıktan korku duymak! İkisinin de altında aynı diken diken zemin yatmakta. Çok olmak! Aynılaşmak! İçine kapanmak! Dünyayı “biz” ve “onlar”dan ibaret sanmak! Muhalefetsiz kalmak! Sesleri değil yankıları dinleyip durmak! Türkiye’nin siyasal tarihi, aynılaşmaktan, muhalifsiz kalmaktan, muhalefeti tel tel cılız bir dokuya dönüştürmekten memlekete hiçbir zaman zerre kadar yarar gelmediğini artık görmemizi gerektirecek kadar acılı ve kanlı geçti. Başa kim gelirse gelsin iktidar iptilalar yaratır. Mutlak iktidarlar mutlak iptilalar yaratır. Müptelaların ise en çok muhalefete ihtiyacı vardır. Türk politikacısının ve seçmeninin önünde şimdi zorlu bir sınav var: Bundan böyle ayrık seslere tahammül sınırlarımız ne olacak? Barometre henüz bunu ölçmedi.

Seçmen henüz seçimini yapmadı. Aynılaşmış bir toplumda kendini yankılaya yankılaya mı yaşamak istersin? Sahi senin telinden çalmayanlara yer olacak mı evreninde?

Seçilmiş henüz seçimini yapmadı. Bu kadar geniş bir desteğin ardından son sürat bodoslama kendini öte, her muhalifi yabancı mı belleyeceksin? Sahi senin telinden çalmayanlara yer olacak mı evreninde?

Türkiye bir eşikte, bunu görse de görmese de, Doğu-Batı arasında değil, mekanik-robotlaşmış siyaset ile organik-bilinçli siyaset arasında yapacak tercihini. Türkiye henüz seçimini yapmadı. Ayrıksı sesler esas şimdi gerekli siyasal kültüre, hem iktidardakilere hem de muhalefettekilere.

04.04.2004