J.K. Rowling ismi belki ortalama vatandaş için çok fazla şey ifade etmiyor. Ama bu ismi duyunca gözleri parıldayan iki insan türü var yeryüzünde. Çocuklar ve yazarlar.

Birinci gruptakilerin gözleri sevgiyle parlıyor J.K. Rowling’in bahsi geçer geçmez; ikinci gruptakilerin ise itiraf etmeliyim, az biraz hasetle.

Her yazar, okunmak için yazar. Ün, itibar, başarı, yaratıcılık arzular. Her yazar yazdıklarını daha fazla sayıda insanın okumasını ve sevmesini ister içten içe. Böyle değilmiş gibi davranan yazarlar çıkabilir. “Okunup okunmamak umurumda bile değil.” diyenler olabilir. Sizi bilmem, ama ben inanmam onlara. Çünkü yazan insan okunmak ister. Ve kâğıda dökülen kelime bilinmek ister. Budur bu işin yasası.

Öyleyse yazarların J.K. Rowling’e haset duymaması ne mümkün? İlk kitabı 1997’de çıkan Harry Potter serisinin annesi, aslında her yazarın gizli rüyasını gerçekleştirdi. Büyük bir başarı ve sevgiyle karşılandı eserleri. Tüm dünyada eşi benzeri görülmemiş bir satış ve ilgi grafiği yakaladı. Harry Potter serisini 325 milyondan fazla kişi okudu. Her kitabı hızla başka dillere çeviriler, muhteşem baskılar ve geniş bütçeli filmler izledi. Birkaç sene içinde Harry Potter fan kulüpleri, dernekleri mantar gibi bitti Amerika’dan Çin’e kadar her yerde. Bu işin müptelaları birbirleriyle internet üzerinden yeni ağlar kurdu ve dalga dalga yayıldı Harry Potter iptilası. Derken temmuz sonunda Harry Potter serisinin 7. ve son kitabı piyasaya çıktı. ‘Harry Potter ve Ölümcül Takdis’e herkesten evvel ulaşmak isteyenler kitabevlerinin kapılarında sabahladı.

Bu arada uzmanlar çok sevilen bir dizinin sonuna gelinmesinden ötürü çocuklarda ciddi bunalım izleri olabileceğine dair uyarılarda bulunuyor. Bilhassa İngiltere’de son kitabın piyasaya çıktığı andan itibaren çocuklara ve gençlere yönelik psikolojik danışmanlık hizmetleri artırıldı. Ama tüm bu tantana bir yana, ben dahil nice yazar, J.K. Rowling’e başka bir sebepten ötürü gıpta ediyoruz: Çocukların ve gençlerin bu kitaplara inanılmaz bir sevgiyle sahip çıkması işin püf noktası. Elbette bu gençlerden bir kısmı sırf sınıfındaki, etrafındaki herkes okuyor diye okuyor bu kitapları. Bir anlamda modaya ayak uydurmuş, öylesine sürükleniyor. Ama bir başka kesim daha var ki onlar bilinçli, dirençli Harry Potter okurları. Etraflarında kimse olmasa da onlar gider okur bu kitapları. Okumakla kalmaz hayal dünyalarına buyur eder dizinin kahramanlarını. İşte bu çocuklara dikkat. Hemen ayırt edebilirsiniz bunları.

Zaman zaman ailelerinden gördükleri baskıya, etraftan işittikleri alaylı laflara, toplumun hoşnutsuzluğuna rağmen onlar sevdikleri kitabı sahipleniyor, terk etmiyorlar. İşte beni ilgilendiren, bir genç okur ile kitap arasında kurulan bu inanılmaz güzel, mahrem bağ. Kimsenin kolay kolay zedeleyemeyeceği. Benim gıpta ettiğim kısmı bu işin. J.K. Rowling’in yazılarını değil, okurlarını kıskanıyorum ben.

Bu çocuklar her yazarın aradığı okur tiplemesidir. Yani kendi başına karar veren, kitaplarla özel mi özel bir bağ kuran, hikâyeleri hakikatle harmanlayan, hayalgücü geniş, yüreği geniş, önyargısız, bir kitabı sevgiyle evine, yaşamına buyur eden okur tiplemesi… Harry Potter serisini sevmeyenler de var elbette. Bu kitapların gençlere yanlış örnek olduğuna, yanlış bir ahlak anlayışı aşıladığına ve dinden ziyade büyüyü hurafeyi öğrettiğine inananlar var. Ama bu eleştirileri yapanlar, okurlar ile kitap arasında kurulan bu nadir bağa saygı duymak durumundalar. Bıraksınlar hayalgücü özgür kalsın…

12.08.2007