David Foster Wallace, Türkiye de yeterince bilinmeyen bir yazar. Eserleri henüz Türkçede yankısını bulamamış.

Oysa İngilizce konuşan dünya için hayli önemli bir isim. Bilhassa 1.080 sayfalık Sonsuz Jest isimli romanı Time dergisinin saptamasıyla 1923 ten beri yayınlanan İngilizce yazılmış en iyi 100 roman arasında sayılıyordu. Yer yer karamsar, ironi ve hiciv yüklüydü metinleri. Dilde cesur, üslupta yaratıcıydı. Dil cambazı addediliyordu kolay kolay kimseleri beğenmeyen edebiyat eleştirmenleri tarafından bile. Salt edebî ürünleri değil, makaleleri, denemeleri de dikkat çekiciydi. Gençti daha. Henüz 46 yaşında. En fazla gelecek vaat eden yazarlar arasında gösteriliyordu. En özgün seslerden biri.

Hayatına uzaktan bakınca hiçbir sorunu yok gibiydi. Malum, davulun sesi uzaktan hep tatlı bir nağme gibi gelir bilmeyene. Mutlu bir evliliği vardı ya da verdiği izlenim öyleydi. California da bir özel üniversitede yaratıcı yazın dersleri veriyordu. Kitapları en önemli yayınevleri tarafından basılıyor, gittiği her yerde saygı ve sevgi görüyordu. David Foster Wallace, bu hafta evinde eşi tarafından ölü bulundu. Kendini asmış olarak. Yazarın intiharı bomba gibi düştü edebiyat çevrelerine. Kimi haber ajansları karamsar yazarın sonu diye duyurdular haberi. Ya da postmodern yazarın hazin ölümü diye geçtiler haberi. Karanlık, kasvetli şeyler yazarsanız bakın böyle olursunuz dercesine.

Yazarın ardından başta yakınları olmak üzere pek çok kişi konuştu, yazdı. Tüm bunlar Batı da önde gelen gazete ve dergilerde yayınlanıyor şimdilerde. Entelektüel birikimi, akademik performansı, yazar olarak yetenekleri tek tek dile getiriliyor. Ama tüm bu söylenenler arasında benim dikkatimi çeken bir başka nokta oldu: Merhamet. Foster Wallace ı yakından tanıyan herkes ağız birliği etmişçesine onun ne kadar merhametli ve şefkatli olduğunu söylüyor. Tanısın tanımasın herkese karşı. Fikrine katılsın katılmasın tüm insanlara yönelik bir sevecenlik, şefkat. Yazarken ne kadar sinik ve eleştirel ise gündelik hayatta da o kadar yumuşak, paylaşımcı, barışçıl.

Halbuki çok düşünen, çok okuyan ve son tahlilde mizaç itibarıyla karamsar olan insanların, bilhassa bohem ve radikal yazarların, şairlerin gündelik hayatta da aksi olduklarını sanırız çoğu zaman. Ekseriya yanlış çıkar bu kanı. Kalemi sert olan pek çok yazar ve şair gündelik hayatta çocuksu, yumuşak ve hatta naiftir.

16 Eylül 2008