"Oğlumu hiçbir yuvaya almadılar. Çok üzüldüm. Ama şimdi onun da gidebileceği bir yer var, çok şükür. Hem de kendi ellerimizle kurduğumuz bir yuvamız var artık."

Bana bunları anlatan kişi gencecik bir anne. Ufak tefek, zayıfça. Yüzü de gözlerinin içi de gülüyor. Öylesine huzur dolu. Cüssesi ne kadar minyon ise, bakışları da öylesine derin, kararlı. Gültepe de bir yuva burası. Tamamen bölgedeki dar gelirli kadınların girişimiyle kurulan, tabandan gelen bir inisiyatifle oluşturulan bir yer burası, üç-altı yaş arası çocuklar için. Bir avuç annenin sebatkâr, paylaşımcı, dayanışmacı, özverili ve inançlı girişimlerinin başarılı sonucu.

Bir an için düşünün. Öyle bir yuva olsa İstanbul un orta yerinde, dar gelirli anneler buraya çocuklarını bırakabilseler. Ücretsiz. Bedelsiz. Böylelikle kendilerine ayıracak dar da olsa, az da olsa, kıymetli bir zaman dilimi bulabilseler. Soluk alabilseler. Belki part-time bir işte çalışıp kendi gelirlerini kazanabilmek için fırsat yaratabilseler. Bu kadınlar dönüşümlü olarak kendi aralarında kurdukları bir denge uyarınca bu yuvada ortaklaşa baksalar çocuklarına. Annelerden ikisi-üçü bakarken diğerleri dinlenebilse. Hatta burada semtteki diğer gönüllü kadınlar da olsa. Yardım etmek isteyen herkes bir ucundan tutsa, el verse.

Ve düşünün. Öyle bir yuva olsun ki burası, zihinsel engelli çocuklara kapıları kapalı olmasın. Kimseyi dışlamasın, kırmasın. Ülkemizde ne kadar çok engelli çocuk annesi var tecrübelerini kimseyle paylaşamayan. Karşılaştığı tüm zorluklara bir başına göğüs germek durumunda kalan. Maddi durumu iyi olan aileler için bile hayli zor bir tecrübe iken bu, dar gelirli anneler için yük daha da ağır. Ne yazık ki ne devlet yeterince duyarlı bu konuda, ne toplum. Hal böyle iken, öyle bir yuva olsun ki burası, ne zihinsel engelli çocuklar dışlansın, ne de onların güzel anneleri.

Başta herkes "bu bir hayal demiş" geçiştirmiş oysa. "Paranız yoksa yapamazsınız." Ama kadınlar yılmamış, düşlerinden vazgeçmemiş. Şimdi benzer bir modelle pek çok semtte kreşler açıldığını düşünün bir de. Kiralarını hayırsever vatandaşların verdiği, ortaklaşa, elbirliğiyle döşenen, çekip çevrilen, izinli, onaylı ama tabandan gelen taleplerle şekillendirilen, tamamen kadınların, annelerin kendi aralarındaki dayanışma ağlarıyla hayat bulan yuvalar...

Böyle bir yerde bir yarım gün geçirdikten, down sendromlu çocukların annelerinin hikâyelerini dinledikten ve o çocuklarda sevgi, şefkat ve azim üçlemesi sayesinde nasıl muazzam bir değişiklik olduğuna yakından tanıklık ettikten sonra, kendi zihnimdeki evhamlar, dertler, endişeler büsbütün küçülüyor gözümde. Kayboluyor. Babalar hiç alınmasın ama, zaten çocuklar küçükken onların bakımını çook büyük oranda kadınlar üstleniyor. Annelik ile babalıkta eşit değil şartlar. Babalık "sonradan" başlıyor adeta. Geriden geliyor. Bu pek çok aile için belki böyle ama engelli çocukların anneleri tuhaf ve hüzünlü bir şekilde büsbütün yalnız kalıyorlar çocuklarıyla. Üstelik bizzat kendi kocaları tarafından yalnız bırakılanların sayısı hiç de az değil. İşte böyle bir ortamda, sıkışmışlıkta kadınların birbirlerine destek çıktıklarını düşünün.

Düşünün ve düşünüzün hayat bulabileceğine inanın. Ve bu bayramda olur da fırsat bulursanız böyle bir yuvaya uğrayın. Ufak tefek bir anne ile ondan ayrılmayan, yüzde yüz annesine bağımlı olan, hatta onun kucağından senelerce bir an bile inmeyen bir oğlan çocuğunun, böyle bir yuvada yavaş yavaş özgüven ve beceriler kazanışının hikâyesini dinleyin. Dar gelirli ve down sendromlu çocukların annelerine kulak verin. Onların kelimelerini dinlerken kendi hayatınıza da başka bir gözle bakma gereği duyacaksınız muhtemelen.

09 Aralık 2008