Teknolojiden anlamayan bütün insanlar gibi ben de "hacker" denilen bilgisayar korsanlarına yarı hayret yarı gıpta ile bakardım. Bir romancı olarak hep uzaktan uzağa merak ettiğim bir konuydu; hatta günün birinde bir hacker ın hikâyesini yazmak isterim.

Mesela Berlin de, İstanbul da, Mumbai de ya da Moskova da ufacık bir evde, penceresinden gri bir gökyüzü görünen bir odada tek başına bir delikanlı (muhtemelen bir üniversite öğrencisi) sabahtan akşama kadar bilgisayar başında oturup, yerinden kalkmadan sonsuz bir sanal alemde gezinir, ama dehasını insanlara yardım etmek için değil onları kandırmak için kullanmayı seçer, tanımadığı insanların bilgisayarlarına dadanır, hatta hükümetlerin, bürokratların bilgisayar sistemlerine girer, şifreleri kırar, çökertir.... İşte böyle bir roman yazmak isterim belki günün birinde...

Ben bunları düşünedurayım geçen sabah yakın bir arkadaşımdan gelen tuhaf bir telefonla uyandım. "Dün bana bir e-mail göndermişsin. Hollanda da alışveriş yaparken paran çalınmış, otelde rehin kalmışsın, benden 14 bin Euro istiyormuşsun. Bari söyle, hangi adrese yollayayım?" dedi yarı şaka yarı kaygı dolu bir sesle.

Neden bahsettiğini anlayamadığım için sözlerini birkaç kez tekrar etmesi gerekti. Her seferinde aynı hayret ve endişe dolu sorular çıktı ağzımdan: "Ben mi göndermişim? Ben mi yapmışım? Ben mi yazmışım?"

Sonunda meseleyi anladım, beraberce anladık. İnternette şu anda onlarca ülkede binlerce insanın başına gelen şey benim de başıma gelmiş durumda: E-mail adresim, kredi kartı ve kişisel bilgileri çalıp para toplamaya çalışan uluslararası "hacker"ların eline geçti! Kullandığım yahoo müşteri hizmetleri duruma el koyup sistemi tamamen kapatıyor. Ama onlar bunu yapana kadar onlarca, belki yüzlerce kişiye "benim ağzımdan yazılmış gibi görünen" yüzlerce mesaj gitmiş bile. Hepsinde de aynı hikâye. "Cüzdanımı kaptırdım, bana para yollayın!"

İnternetin sayısız azizliklerinden birine uğramış durumdayım. Ben ki hayatımda kredi kartı kullanmam, yanımda öyle paralarla, hele hele Eurolarla meurolarla dolaşmam, hatta alışveriş yapmayı bile sevmem (bir de alışveriş yapmaya niye Hollanda ya gidiyorum anlamış değilim), böyle garip bir hikâyenin içinde buldum kendimi. Hayretteyim, şaşkınım. Bazen durumun komikliğine gülüyor, bazen "vardır elbet bunda da bir hayır" diyor, bazen de ciddi ciddi üzülüyorum doğrusu. Sanal alemin sanal oyunları. "Ben" diye adlandırdığınız etten ve kemikten bedenin içinde yaşarken, bir başkası sizin adınızı, kredi kartlarınızı, kimlik bilgilerinizi kullanarak aslı olmayan, elle tutulmayan bir alemde geziniyor, sizmiş gibi davranıyor. Günün sonunda tanımadığın insanlar tarafından kandırılmak, aptal yerine konmak, çaresiz kalmak, kimlik bilgilerini çaldırmak... hepsi insanın ağırına gidiyor ama belki de en zoru ucu bucağı belirsiz bir sanal dünyanın içinde ne kadar aciz ve ufacık kaldığımızı idrak etmek. Meseleye zahiri açıdan bakarsak, pek çok insanın başına gelen bir internet korsanlığına uğradım, durumun tatsızlığı ortada. Batıni okumasına gelince bunun yorumu nedir, bilemiyorum. Bir mistik açıklaması varsa da, ki vardır herhalde, henüz ben bu kodu çözebilmiş değilim.

Bu yazıyı yazdım ki benim durumuma düşenler varsa ya da olursa, ki vardır ve olacaktır, aman bazı noktalara dikkat etsinler. Mesela kullandığınız e-mailin merkezi müşteri hizmetlerinden geliyormuş gibi görünen her mesaja aldanmayın. Kısacası benim gibi saftirik olmayın, tutup da şifrenizi yazmayın. Bir de buradan sesleneyim: Olur da size bir mesaj yollayıp Euro istersem bilin ki o ben değilim.

22 Şubat 2009