“KOLERA Günlerinde Aşk”, dünya edebiyatının gelmiş geçmiş en iyi yazarlarından Gabriel Garcia Marquez’in unutulmaz eserlerinden. Öylesine içine alır ki sizi, son sayfaya vardığınızda kitabı “bitirmiş” gibi değil, hikâyeye “ara vermiş” gibi hissedersiniz. Bir zaman geçer, gayri ihtiyari tekrar elinize alır, yeniden okursunuz.

Kitap biterken iki ana karakter, Florentino ve Fermina, bir nehir yolculuğuna çıkarlar. Başlarından bir sürü badire geçmiştir. Yaşadıkları ve yaşayamadıklarıyla ağırlaşmıştır hayatları. Ve işte o gezide bir daha geri dönmemeye, sonsuza değin suların üzerinde kalıp ufka yelken açmaya karar verirler. O akış, o kaçış, okurun gözünün önünden uzun süre gitmez.

Bugünlerde Türkiye’de en azından birkaçımızın ruh hali böyle olmalı. Kaçıp gitmek arzusu her şeye ağır basıyor belki de. Bunca tantana, bunca dedikodu, bunca kem söz üretilirken, muhtemelen Nesrin Baytok da böyle hissediyor. Buralardan uzaklaşmak, ailesiyle, çocuğuyla beraber bir gemiye binip sonsuzluğa, özgürlüğe, insanların insanları sevdiği ve saydığı bir başka iklime yelken açmak....

Bu yazıyı üstüme vazife olmadığı halde yazıyorum. Sadece benim değil, hiçbirimizin üstüne vazife olmadığına inandığım bir konuda. Bu yazıyı bir kadının, bir annenin, bir siyasetçinin, bir insanın hakkında yapılan konuşmaları, yazılan imaları içime sindiremediğim için yazıyorum. Ve bu yazıyı erkeklere değil, kadınlara yazıyorum. Birbirimizin kurdu mu olacağız? Yoksa kız kardeşi mi?

Farkında mısınız? İki kadın mağdur edildi, ediliyor. Biri Deniz Baykal’ın hayat arkadaşı Olcay Hanım, diğeri Nesrin Hanım. Eminim ki her ikisi de özel hayatlarının üzerine titreyen insanlardır. Eminim ki her ikisi de her şeyden evvel yuvalarını, çocuklarını, ailelerini korumak istiyorlar.

Politikaya atılmak dünyanın en zor kararlarından biri. Özellikle bir kadın için. Bilhassa siyasetin “erkek işi” olduğu Türkiye’de. Ben Nesrin Hanım’ı  tanımıyorum. Siyasi çizgisini yakın  bulurum bulmam, apayrı mesele. Ama onun gibi çalışkan, azimli, kararlı kadınlara Türk siyasetinin çok ihtiyacı olduğunu düşünüyorum.

Olcay Hanım’ı da şahsen tanımıyorum. Ama bir politikacı eşi olmanın ne kadar zor ve zahmetli olduğunu tahmin edebiliyorum. Eşiniz her gün kamunun gözü önündeyken ve sık sık gündeme gelip, zaman zaman yanlış anlaşılırken siz kendi mahremiyetinizi titizlikle koruyacaksınız, kolay değil. Buna saygı duyuyorum.

“Bu bir zinadır” diye tepeden bakıp kınayanlara basit bir gerçeği hatırlatmak lazım. Yetişkin insanların özgür iradeleriyle ve eşit düzlemde kurdukları her türlü özel  ilişki sadece ve sadece onları ilgilendirir. Basın veya toplum bu konuda yargıçlık yapamaz. Uzaktan, kelimelerin ve ithamların gücüne sığınarak insanlar hakkında atıp tutmak kolay. Hele hele bir kadının aleyhine konuşmak en kolayı. Bu yazıyı kadınlara yazıyorum. Bari biz bu hatayı çoğaltmayalım. Adı geçen iki kadına, iki anneye olan saygımızdan ötürü yargılayıcı, iğneleyici sözler üretmeyelim.

Sizin hiç dar gününüz olmadı mı? Dar günde insan, insanı kollar, anlamaya çalışır. Zora giren kişiye saldırmak en kolayıdır. Kolayı mı seçeceğiz? Toplum olarak belli bir adabı koruyabilecek miyiz? Bu bir sınav, evet. Ama ne Nesrin Hanım’ın, ne Olcay Hanım’ın sınavı. Bu bizim sınavımız. Vicdan, edep ve üslup sınavımız. Toplumca.

Bu sınavdan geçemezsek, korkarım daha nicelerimiz bir gemiye binip nehirde açılmak, buralardan kaçmak isteyecek.

13 Mayıs 2010