HAYATINIZA en çok etki eden insanları düşünün. Sizde iz bırakan, seyir defterinizde ayrı bir sayfa tutan insanlar olmalı bunlar... Belki geçip gitmişsiniz yanlarından, çoktan uzaklaşmışsınız o sulardan ama gene de unutamamışsınız. Öylesine yer etmişler zihninizde, geçmişinizde. Bu insanların aralarında muhakkak en az bir öğretmen vardır. İlkokul, ortaokul, lise öğretmenlerimizden bir tanesi... Üniversite hocaları... Bir alana, hatta bir mesleğe yönelmemize sebep olacak kadar bizi değiştiren, dönüştüren... Anlatacak ne çok “eğitim hikâyesi” var Türkiye’de. Bir öğrencilerin, bir de öğretmenlerin gözünden...
Hayatımızın her aşamasında tanıdığımız öğretmenlerin rolü derin ama ilkokul bambaşka. Ailelerinden ilk defa uzaklaşan, sadece okuma yazma değil sosyalleşmeyi de öğrenen çocukların eğitim sistemiyle tanışmalarındaki ilk büyük halka. Yaratıcı, girişken, özgüven sahibi de olabiliriz ilkokul bitiminde, pısırık, ürkek, bezgin de! Her şey o yılların akışına bağlı. Aslında her şey öğretmene bağlı.
Şayet ilkokul öğretmenin iyiyse, olgun ve sevecense, sakin ve birikimliyse, bıkmamışsa yaptığı işten, her sene yeni bir heyecanla “Merhaba” diyebiliyorsa öğrencilerine, o zaman sen de seversin okumayı. Okulu, kitapları, bilimi, araştırmayı önemsersin. O gazla senelerce gidebilirsin. Seni yaratıcı düşünmeye, soru sormaya teşvik etmişse öğretmenin, sen de yedi yaşının enerjisiyle doludizgin ilerleyebilirsin. Kişiliklerimizi şekillendirir ilkokul öğretmenlerimiz. Öylesine önemli rolleri... Lakin, şayet ilkokul öğretmenin sevgiden ve şefkatten ziyade ceza vermeye meraklıysa, öğretmekten çok disiplin peşindeyse, sert, katı ve otoriterse, hatta fiziksel ve sözlü şiddet uyguluyorsa, işte o zaman onun sınıfındaki çocuklar yaşadıkları travmaları kolay kolay unutamayacaklardır.
Öğretmen var kırar, öğretmen var onarır. Öylesi de var, böylesi de. Yakınlarda gazetelere bir haber düştü. Şırnak’ta bir ilkokulda çekilmiş bir fotoğraf. Okulun 100 öğrencisi vardı ama hiçbiri dersbaşı yapamamıştı. Boykottan dolayı değil, okulları bir harabe olduğundan. Pencere camları çatlak, sınıflarda çerçöp, tavanda is, ne kitap var ne oyun ne oyuncak. Sıralar kırık, kapılar kırık, masalar kırık.
Kırık bir ilkokul bu. Yoksunluklar üzerine kurulmuş. Mahzun bir yüz gibi. Gülmeye çalışırken bile buruk. Bakıyorum fotoğrafa uzun uzun. Celal öğretmen elinde kova, fırça, badana, eğitim yapacağı okulu tek başına onarıyor. Elinden geldiğince. “Çünkü çocukların okula başlayacakları günü hayal ettiğini biliyorum” diyor. “Benim çalıştığımı gören çocuklar da bana yardıma geldi. Onlar da bir an önce okula başlamak istiyor. Öğretmenin kendi zamanından fedakârlık yapması gerek. Çünkü bu meslek kutsaldır. İşler iki gün içinde biter.”
Nasıl bir özveri bu? Nasıl bir dirayet? Genç öğretmen Celal Bulut, ne hizmetlisi ne yardımcısı olan bir ilkokulda, 100 öğrenciye umut verecek. Onlara yaşadıkları mekânın ötesinde koskoca bir dünya olduğunu, imkânsız diye bir şey olmadığını, tek tek her birinin kıymetli ve biricik olduğunu öğretecek. O mesleğini ve öğrencilerini sevdikçe, öğrencileri de sevmeyi bilecek.
Şırnak’ta kendi imkânlarıyla okul onaran Celal Öğretmen gibi idealist insanlar var Türkiye’de. Çok değil ama az da değil sayıları. Onların hikâyelerini hiç duymadık. Yazılmadı çünkü. Anlatılmadı. Oysa bu ülkenin iklimini yumuşatan, kaderini değiştiren, kırık kalpleri onaran böyle insanlar.

23 Eylül 2010