Oldum olası çok az televizyon seyrederim. Ama bazı programlar var ki açıkçası kaçırmak istemem. Balçiçek İlter´in "Söz Sende" programı gibi. Ekranda hem yüreğiyle, hem beyniyle var olan, konuklarını ve konularını ustalıkla, duyarlılıkla, zekice seyirciye açan, polemikten beslenmek yerine meseleleri "doğru anlamaya" ve "doğru anlatmaya" vurgu yapan bir televizyonculuk anlayışı, özlediğimiz bir özellik. Üstelik bir de genç ve dinamik bir kadın tarafından gerçekleştirilince daha da güzel, daha da önemli.
Söz Sende programında Diyanet İşleri Başkanı Ali Bardakoğlu çarpıcı sözler söyledi. Diyeceksiniz ki, "İngiltere´den bunları mı takip ediyorsun?" Ama ediyorum işte. Bardakoğlu, "Biz kadın eli sıkarız" dedi ve ardından ekledi: "Bu medeni dünyanın âdetidir. Bunu tartışmamız bile beni rahatsız ediyor."
Doğru, 2010 yılında bunu tartışmak durumunda kalmamız bile düşündürücü, üzücü. Ama böylesi bir açıklamanın Diyanet İşleri Başkanı gibi üst düzey biri tarafından yapılmasının önemi bence büyük. Ali Bardakoğlu´nun duruşunu son derece olumlu, önemli buluyorum.
Bundan aylar aylar evvel NTV için bir programda belgesel yapımcısı, uluslararası savaş fotoğrafçısı ve daim gezgin ruhlu Coşkun Aral ile bir araya gelmiştik. O gün kendisiyle beraber, kameralar eşliğinde, Fatih´in meşhur Kadınlar Pazarı´nı gezdik. Günün sonunda Aral´ın düzenli olarak uğradığı ve Siirtli bir ailenin işlettiği bir balcı dükkânına konuk olduk. Dükkândakiler bize çay ikram ettiler. Esnafın sorunlarını anlattılar. Dost, içten, keyifli bir sohbet izledi. Bir de sağolsun cömertlik gösterdiler, bizlere bal ikram ettiler. Hakiki Siirt balı! Hep beraber kalkarken ben de teşekkür edip elimi uzattım.
İşte o zaman, deminden beri benimle dostça sohbet eden dükkân çalışanı bir adım geri attı. Elim havada kalakaldı. Her kesimden okurum var. Her kesimden okura ulaşmayı önemli buluyorum. Dolayısıyla daha önce de birkaç kez benzer haller yaşadığım olmuştu ama ilk defa sohbet ettiğim, karşılıklı çay içtiğim bir insanın, sırf kadın olduğum için elimi sıkmayışına tanık oldum. Ağzımdan gayri ihtiyarı bir söz çıktı. "Ama aşkolsun..." deyiverdim; tam olarak neden böyle dediğimi bilmeden. Sonra herkese başımla selam verip kapıya doğru yöneldim.
İşte o vakit, Siirtli bal satıcısının yüzünden üzgün bir hal geçti. "Aman bacım" dedi. "Kırdıysam affola. Gel sıkayım elini."
Kapının önünde yeniden vedalaştık. El sıkıştık. Bu anlattığım hadise İstanbul´da yaşanmış ufacık bir sahneden ibarettir. Ama biz o gün karşılıklı önyargılarımızı kırdık galiba. Bal satıcısı, yani kadınların elini sıkmayan bir insan, baktı ki istemeden kalbimi kırmakta, bir adım attı, kendi alışkanlıklarını kırmak pahasına.
Ve ben, yani kadınların elini sıkmayan zamane erkeklerine hafiften içerleyen ben, bir adım attım, kızmaktan ziyade anlamaya çalıştım, meseleye çok daha önyargısız baktım.
Ve böylece selam verdik, selam aldık.
Yaptığımız her işte, attığımız her adımda, ağzımızdan çıkan her sözde aslolan niyetimizdir. Kalbimizden geçenlerin saflığı, duruluğudur, samimiyetidir. Niyetimizin rengine boyanır kişiliklerimiz. Niyetimizin sesinden birbirimize sesleniriz. Uzun yılların ilahiyat profesörü ve alanında son derece kıymetli çalışmaları olan Beyza Bilgin, niyetin ne kadar önemli olduğunu hatırlatıyor bizlere.
İnsan var, içi çiğdir, yüreği ham. Eli oynar, gözü oynar. Dışarıdan bakınca gayet kuralcı, imanlı görünür ama içinde nice tilkiler cirit atar, bilemeyiz. İnsan vardır, içi pak, yüreği temizdir. Art niyetten, kem gözden, habis sözden arınmıştır.
Kadın olalım erkek olalım içimizde bayram temizlikleri yapabilmek dileğiyle...

04 Kasım 2010