HAYATTA öyle isimler vardır ki, hiç tanımasanız bile duyunca hafifçe duraklarsınız. Zihninizde nice olumsuzluğu çağrıştırır; dilinizde kekremsi bir tat bırakırlar. Nahoş, saldırgan ve kavgacı yönleriyle öne çıkan ve bundan rahatsız bile olmayan böyle nice insan vardır ki haklarında konuşmak bile insana zül gelir.
Bir de öyle isimler vardır ki ne vakit onlardan bahsetseniz çehrenizde bir tebessüm goncası bırakırlar, adeta kendiliğinden. Umudu, uyumu, geleceği, ilerlemeyi, insana inanmayı simgelerler.... Alpkaan Çelik ismi yüzümüzü güldüren isimlerden. Bize umut veren gençlerden.
Çelik, Koç Özel Lisesi´nde tam burslu okuyan bir öğrenci iken Amerika´nın en iddialı üç üniversitesine peş peşe tam burslu olarak kabul edildi: Harvard, Yale ve Princeton. İçlerinden Harvard´ı seçti. Lise hayatı boyunca uzay bilimleri ve biyoloji dallarına odaklanmış.
Amerikan Astronomi Derneği´nde makalesi yayınlanmış, üstelik henüz lise öğrencisiyken! "Üniversitede moleküler ve hücresel biyoloji okuyup gelecekte bilim adamı olarak ´Astrobiyoloji´ alanında çalışmak istiyorum" diyor. "Hedefim, evrenin diğer bölgelerinde (başka gezegenlerde) yaşam arama çalışmalarına katılmak ve dünyadaki yaşamın kökeni konusunda araştırmalar yapmak."
Alpkaan´ın biyografisinde benim ilgimi çeken bir başka husus, siyaset bilimi ile çift anadal yapmak istemesi. Bu oldukça sıradışı bir durum. Nedenini ise şöyle açıklıyor: "Bilimin toplumu geliştirmek ve kalkındırmak için nasıl kullanılabileceğini detaylı bir biçimde öğrenmek istiyorum. Uzun dönemdeki en büyük amacım ise Türkiye´deki bilimsel gelişim sürecinin hızlanmasına katkıda bulunmak."

★

Gelin beraber bir senaryo yazalım. Alpkaan mezun olup tekrar geldiğinde nasıl bir Türkiye bulacak sizce? Onun kıymetini bilen, kişisel yeteneklerine ve birikimlerine saygı gösteren bir ortam mı olacak karşısında bulduğu? Yoksa bürokrasi, huzursuzluk, iç çekişmeler, gereksiz bir atalet ile onu bezdiren bir yapı mı olacak? Nasıl bir akademi? Nasıl bir bilim dünyası? Nasıl bir Türkiye?
Yurtdışında okuyan yahut lisansüstü eğitimini tamamlayan, orada el üstünde tutulan, gayet parlak bir kariyer ve olağanüstü imkânlar edinen, gene de hasretine dayanamayıp memleketine ya kesin dönüş yapan veya ülkesiyle bağlarını hiç yitirmeyen insanlar tanıyorum. Kimi akademisyen, kimi bilim adamı/bilim kadını ("bilim kadını" diye bir laf olur mu sorusunu tartışmayı bile abes buluyorum bu çağda).
Bu insanlar imrenilecek, hürmet edilecek idealist değerlerle geliyorlar ülkelerine. Burada bir fark yaratmak ve başka gençlere umut vermek istiyorlar, kendi hayat standartlarından ödün vererek. Ne var ki içlerinden bazıları çok geçmeden yılgınlığa düşüyor.
Kimi kurumlarda karşılaştıkları tuhaf ve hantal bir bürokrasi, bireyselliğe izin vermeyen kapalı yapılar, yahut insanların aymazlığı veya kıskançlığı karşısında peyderpey yılıyorlar. Baştaki o idealizm yerini moral bozukluğuna bırakıyor; denemekten, çabalamaktan vazgeçip rahat ettikleri ve itibar gördükleri Batı ülkelerine dönüyorlar. Alpkaan geldiğinde öyle bir ortam bulmalı ki burada kalmak, çalışmak isteyebilmeli.
Meclis´te yemin krizi, siyasi çalkantılar, kutuplaşmalar ve hesaplaşmalar derken Alpkaan´ların geleceğini, geleceğin Türkiye´sine olan inançlarını baltalamayalım. İdealistlerini yitiren bir toplum efsununu kaybetmiş demektir.

07 Temmuz 2011